Temat: ,,Fair play" w sporcie i w życiu.
Na dzisiejszej lekcji: poznasz zasady „fair play” oraz historię zasady „fair play”.
1. „Fair play” –to czysta, jasna, uczciwa gra. „Fair play” stanowi główną zasadę olimpizmu. Bez „fair play” sport traci swój sens.
2. Historia „fair play” sięga starożytnej Grecji. Przed każdymi ważnymi zawodami startujący składali przysięgę przed posągiem Zeusa Horkiosa (Strzegącego przysięgi). Zobowiązywali się do przestrzegania etyki w czasie rywalizacji. Niedotrzymanie przysięgi karano zazwyczaj grzywnami. W ten sposób zbierano pieniądze, za które opłacani byli artyści, wykonujący posągi Zeusa. Mimo to i tak zdarzały się próby przekupstwa sędziów i przeciwników. Do najgłośniejszych przekupstw Starożytności należy czyn Ateńczyka Kallipposa. Przekupił on swoich rywali w pentatlonie*. Wykryto to i nałożono na Ateny dużą karę. Współczesna etyka sportowa wytworzyła się w ciągu XVIII i XIX w. w sporcie dżentelmeńskim wywodzącym się z Anglii. Była to kontynuacja średniowiecznych zasad kodeksu rycerskiego, który zakazywał walki ze słabszym przeciwnikiem, podstępu, wykorzystania chwili słabości przeciwnika (jeśli naruszało to wartość zwycięstwa np. upuszczenie broni). Jednym ze środków kształtujących etykę rycerską były turnieje rycerskie, rozgrywane do XVI wieku. Etykę czystej walki zaczęła stopniowo przejmować szlachta, arystokracja i mieszczaństwo. Z chwilą rozwoju rozmaitych sportów zaczęto określać zasady walki i postępowania w sporcie. Obecna etyka walki sportowej precyzyjnie określa pojęcie uczciwej walki.
Dla przypomnienia: *pentatlon – pięciobój rozgrywany w starożytności na igrzyskach olimpijskich: bieg krótki, skok w dal, rzuty dyskiem i oszczepem oraz zapasy.
3. „Fair play” tworzą następujące reguły:
- reguła równości zewnętrznych warunków walki w chwili jej rozpoczęcia i pozostawienie rozstrzygnięcia w jej toku wyłącznie umiejętnościom, taktyce i psychofizycznemu przygotowaniu partnerów.
- reguła świadomej rezygnacji z szansy nieuczciwego zwycięstwa, również w sytuacji, gdy jest ona niezauważalna dla przeciwnika i sędziów,
- reguła dobrowolnego podporządkowania się obowiązującym w obrębie danej dyscypliny przepisom i tradycjom,
- reguła szacunku dla przeciwnika i okazywania go za pomocą zwyczajowych form tworzących swoistą etykietę sportową jak pohamowanie i nie wyrażanie niezadowolenia z przegranej (podanie przeciwnikowi ręki po walce).
